Böyle Küçük Şeyler - Claire Keegan

"...İrlanda'daki son Magdalen çamaşırhanesi 1996'da kapatıldı. Bu kurumlarda kaç kız çocuğunun ve kaç kadının alıkonulduğu, tutsak edildiği ve çalışmaya zorlandığı bilinmiyor. En az on bin, daha isabetli bir tahminle otuz bin.

Magdalen çamaşırhanelerine dair kayıtlar imha edildi, hasıraltı edildi, erişilmez kılındı. Bu kız çocuklarının ve kadınların herhangi birinin emeği nadiren bir şekilde kabul edilip tanındı. Bu kız çocuklarının ve kadınların çoğu bebeklerini kaybetti. Bazıları hayatını kaybetti. Bazıları daha doğrusu büyük çoğunluğu sahip olabilecekleri hayatları kaybetti.

Bu kurumlarda kaç bin bebeğin öldüğü, kaç bininin anne-bebek bakımevlerinden evlatlık alındığı bilinmiyor. İrlanda hükümeti adına Magdalen çamaşırhaneleri için ancak 2013 yılında İrlanda Cumhuriyeti Başbakanı Enda Kenny tarafından özür dilendi."

Yukarıdaki alıntı kitabın sonundan. Keegan, hikâyesini Magdalen çamaşırhanelerinde acı çekmiş kadınlara ve çocuklara adamış.

Öyle güzel bir yerden yola çıkıp yakalıyor ki Keegan bizi... "Böyle küçük şeyler"in ne kadar büyük bir şeye dönüşeceğini, iyiliğin yapanı da yapılanı da nasıl değiştirdiğini kısacık bir novellada ne kadar da dokunaklı bir biçimde anlatıyor.

Sorduğu sorular çok net: Bir başkasına yardım etmedikten sonra yaşamanın bir manası var mı? Bütün bir ömrü, bir kez olsun, o yerde olup bitenlere karşı çıkma cesaretini göstermeden yaşayıp sonra da aynada yüzüne bakabilmesi mümkün müdür insanın? Keegan'ın kahramanı Furlong'un cevabını aradığı ve verdiği sorular bunlar. Furlong'da neyi seviyoruz, biliyor musunuz?

Başından sonuna kadar arkasında da yanında da olma duygusunu, yaptıklarını onaylama hissini, kızlarına sevgisini ve hikâye kapanırken herkesin görmezden geldiği kadınlardan birine dokunuşunu.

İyiliğin iyiliği doğurduğu (umarım ki her zaman) düşüncesiyle bitti "Böyle Küçük Şeyler". Umut verdi.

Keegan'ı Türkçeye Umay Öze çevirmiş.

Neslihan Bayram Yavuz